Dag Ton

Begin februari was ik weer een keer bij Ton Jacobs op de koffie. Hij had gezorgd voor appelbollen, vanwege zijn komende verjaardag: hij zou binnen enkele dagen 80 jaar worden. Ton was al jaren door gezondheidsproblemen min of meer aan huis gekluisterd. Zijn hartproblemen speelden hem parten en ook lopen ging hem niet zo goed meer af. Een scootmobiel wilde hij niet hebben, wel een loopfiets. Dat vond hij en zo was het. Zijn dagen bracht hij door met het vastleggen van enkele onderwerpen die belangrijk zijn geweest in zijn leven. Zo heeft hij een boekje geschreven over de Itterbeek in Limburg. Zijn familie kwam uit die omgeving. Maar er lag ook een relatie met zijn eerdere werk. Hij was voor en na zijn wethoudersperiode (van 1982 tot 1987) werkzaam als universitair hoofddocent ‘Water Quality Management’ bij het IHE. In die hoedanigheid bezocht hij regelmatig met studenten, als onderdeel van studieprojecten, Limburg om daar de waterlopen te bekijken en te bestuderen.

Tot op het laatst heeft Ton zich geïnteresseerd voor de Delftse politiek. Vooral via media als Delft op Zondag. 5 maart nog was er een ingezonden stuk in de rubriek “wat ik zeggen wil …” van hem te lezen over het lelijke transformatorhuisje dat schuin tegenover zijn woning is neergezet. De afgelopen jaren schreef hij in die rubriek regelmatig over actuele zaken. Hij miste de politiek en was nogal kritisch over de standpunten die door de opeenvolgende PvdA-fracties werden ingenomen. Hij wilde graag zijn mening kwijt, maar vond weinig gehoor meer.

Ton heb ik meegemaakt in zijn actieve politieke periode. Hij had uitgesproken meningen en zette alles in om wat hij vond ook gerealiseerd te  krijgen. Door zijn inzet heeft hij als portefeuillehouder personeelszaken een grote reorganisatie van de ambtelijke organisatie doorgezet. Delft heeft daarvoor toen een prijs ontvangen van de orde van organisatieadviseurs. Samen met zijn dochter Tineke heeft hij zijn visie en zijn aanpak verwoord in een zeer lezenswaardig document: “De vernieuwing van de organisatie van de gemeente Delft

Ton was sterk anti auto vanwege milieu, vanwege de grote impact die de auto heeft op de leefomgeving en vanwege onveiligheid. Voorgangers hadden een uitgebreid plan voor verkeer en parkeren in en rond de binnenstad gemaakt. Hij heeft niets nagelaten om die plannen te reduceren en deels van tafel te krijgen. Hij was sterk voor uitbreiding van het fietsnetwerk, voor uitbreiding van openbaar vervoer en voor het autoluw maken van de binnenstad. Samen met hem heb ik daar aan mogen werken. We hebben het eerste fietsnetwerk gerealiseerd en geregeld dat de tram werd doorgetrokken naar Tanthof. De binnenstad is gespaard gebleven van grote ingrepen voor de auto. Mede door zijn toedoen is eind jaren ’80 in nauwe samenspraak met de inwoners, bedrijven en instellingen en vooral ook de tech-instituten een visie ontwikkeld voor de toekomst van Delft. De visie, neergelegd in de nota: “Zicht op Delft” bevatte een groot aantal projecten die nu in belangrijke mate zijn gerealiseerd zoals het zuidpoortgebied, het techcentrum in de TU-wijk, en de Spoorzone. Wat wrang voor hem was dat net voor zijn voordeur de in- en uitgang van de nieuwe parkeergarage in de spoorzone is aangelegd. Hij was blij met het verdwijnen van het treinviaduct voor zijn deur, maar ergerde zich nogal aan de inrichting van de nieuwe omgeving, zoals te lezen was in diverse bijdragen in Delft op Zondag. Dat was Ton. Sterk gericht op vernieuwing, maar het kon altijd beter.

Delft heeft een icoon uit de jaren 80 verloren.
Ton was raadslid in Delft van 1974 tot 1994

Dit bericht is geplaatst in Persoonlijk, Politiek. Bookmark de permalink.

Eén reactie op Dag Ton

  1. Jos Burgwal schreef:

    Reactie ontvangen van Jos Burgwal:
    (iets ingekort door HB)
    Ik was Hoofd van de Beleids- en juridische afdeling van de Dienst Maatschappelijke Zorg in Delft. Ik kende hem al als raadslid, ongelooflijk intelligent, spits en vol humor, soms lekker vals. Hij werd gehinderd door een ongelooflijke intelligentie en denkkracht. Iemand als Ton kwam je in de politiek niet vaak tegen. Ik had hem voor mijn PvdA zo graag in de Kamer gezien, alleen hij paste toen niet in de bankjes…..
    Toen hij wethouder werd, was hij mijn wethouder voor volksgezondheid. Beleidsmatig viel dat onder mijn afdeling. Zijn voorgangster was de lieve VVD-er, Gu de Vries. (…). Met Ton was dat heel anders. Hij wist het en hij stuurde. Op een andere manier was dat heel plezierig. Samen waren we vaak ondeugend, met een half woord voelden we elkaar aan. Dat nieuwe gezondheidscentrum, met artsen in loondienst, dat kwam er, tegen alle conservatieve winden in. De financiering drukte hij door. Wat was ik er trots op. Hij werd in 1987 tussentijds opgevolgd door Riny van der Bie. (…) Maar wat was Ton een kanjer en wat een gemiste kans voor de PvdA landelijk. Wat was hij een goed kamerlid, staatssecretaris of minister geweest, met een goed gevoel voor publiciteit. En wat konden we met hem lachen. Hij suggereerde me om maar gemeentesecretaris van Bleiswijk te worden. Dat zegt een hoop, over waar hij vindt dat je grenzen liggen!
    Maar ook: ik voerde in de raadscommissie de verdediging over een bepaald voorstel, ik zat naast Ton als verantwoordelijk wethouder. Halverwege mijn betoog drukt hij op de knop van zijn microfoon en zegt “ho nou es even! Waar gaat het nu om”. Hij had even gedacht en besloten dat het anders moest. Daar zat je dan, niet eens voor gek, want iedereen wist hoe hij was en genoot er van.
    Tweede anekdote. Ik moest een nota over ouderenbeleid verdedigen in het College. Dat was de portefeuille van Klaas de Vries. Ton zat naast Klaas met de NRC uitgebreid voor zich in twee handen. Hij sloeg de pagina`s met veel lawaai om. Het interesseerde hem niet echt. Prachtig beeld, maar zijn collega wethouders en de burgemeester voelden zich toch wat gegeneerd.
    4 jaar geleden op 2e Kerstdag zat ik bij mijn stamkoffiezaak op Kijkduin, samen met een oud collega uit Delft. Het was druk. Opeens zegt de oud-collega, kijk achter je, daar zit Ton Jacobs.
    En ja, daar zat hij met Zijn vrouw, vele kilo’s minder. Ik ging naar hem toe. Hij zei… ik zag je en dacht “gezondheid en pvda”. We hebben toen geanimeerd bijgepraat. Hij vond het leuk dat ik toen bestuurder was van de Haagse PvdA, ombudsman van de PvdA en voorzitter van de gemeentelijke bezwaarschriftencommissie.
    We hebben afscheid genomen met een goed gevoel, en dat blijft!

Geef een reactie