Elke verkiezingen maak je opnieuw de keus aan welke partij je de komende periode je vertrouwen schenkt. Al in mijn politieke begintijd, 50 jaar geleden, heb ik voor mijzelf bepaald dat het een partij moet zijn die mensenrechten voorop stelt; die streeft naar een rechtvaardige verdeling van grondstoffen, goederen en diensten; die goede zorg voor minderbedeelden hoog op de agenda heeft staan; die er oog voor heeft dat we op één wereld leven en solidair moeten zijn met mens en dier, ja met de gehele natuurlijke samenhang van het wereldse ecosystemen en biotopen met al hun variaties. Daarnaast moet mijn partij tot in de haarvaten democratisch zijn, mag er geen vermenging zijn met welke godsdienst dan ook en moet onze rechtstaat volledig respecteren.
Ons systeem van besturen met afgevaardigden die periodiek opnieuw via verkiezingen mandaat van de burgers moet krijgen vraagt om partijen en personen die maatschappelijk gemotiveerd zijn en voldoende kennis en ervaring hebben om in de politieke arena’s tot weloverwogen beslissingen te komen. Politicus en politiek bestuurder zijn is een roeping en een vak.
Met de uitgangspunten die voor mij belangrijk zijn vallen voor mij al snel heel wat partijen af. Zoals partijen die de rechtstaat niet of onvoldoende respecteren, partijen die onvoldoende democratisch zijn, partijen die discrimineren, partijen die ongebreidelde eigen verrijking tolereren en partijen die het niet zo nauw nemen met de leefomgeving. Ook één onderwerp partijen hebben niet mijn voorkeur.
Een partij die mijn wensen in belangrijke mate in zich verenigt was en is nog steeds de Partij van de Arbeid. Met gemengde gevoelens heb ik in ons land de ontwikkeling richting één-onderwerp partijen en ook ondemocratische en in meer of mindere mate discriminerende partijen zien gebeuren. Als kiezer denk je misschien dat kiezen voor zo’n partij jouw gevoelde probleem oplost. Meestal hebben ze te weinig invloed om iets voor je te kunnen betekenen. Op andere terreinen hebben die partijen vaak geen of te weinig kennis en/of ervaring en mankracht om de volksvertegenwoordigende democratische taak naar behoren in de breedte te kunnen invullen. Veel belangrijke onderwerpen krijgen daardoor bij de besluitvorming niet de politieke aandacht die nodig is. Met meer kans op bestuurlijke ongelukken.
Daarnaast zie ik partijen die in grote mate dezelfde politieke uitgangspunten en onderwerpen in hun programma hebben staan, maar zich in de politieke arena nadrukkelijker onderscheiden op één of enkele thema’s. Meestal leidt dat niet tot samen sterker. Integendeel, de versnippering heeft politieke tegenpolen sterker in het zadel geholpen en ook kiezers doen overlopen naar één-onderwerp partijen. Progressief heeft mede daardoor nogal aan macht ingeboet ….
Om sociaal democratische politiek weer meer kracht te geven ben ik daarom voorstander van hernieuwde samenbundeling van alle stromingen die sociaal democratie omarmen; voor een grote sociaal democratische partij die zich inzet voor een duurzame wereld; voor mondiale samenwerking en tegen elke vorm van discriminatie zijn. Met intern levendige discussie met leden op de diverse thema’s die er toe doen. En dat hoeft niet meer in zaaltjes. Mogelijkheden voor inhoudelijke groepsdiscussies op sociale media zijn in opkomst.
Mijn wens dat de progressieve partijen er serieus naar gaan streven om de volgende landelijke verkiezingen in te gaan met één partij die het allemaal in zich verenigt zodat de nieuwe sociaal democratische groepering er voor wat betreft inhoud, visie en macht sterker uit komt.
De naam van de nieuwe groepering is voor mijn niet het belangrijkste punt. Als de nieuwe naam maar uitstraalt dat de partij staat voor een sociale, democratische, duurzame en rechtvaardige samenleving, zonder aanziens des persoons.
Ik vertrouw er op dat het gaat lukken. Voor deze verkiezingen blijft voor mij de PvdA de politieke groepering die mijn wensen nog het meest verenigt.
Daarom stem ik deze keer weer PvdA